Του Γιώργου Πεταλωτή, υποψήφιου Βουλευτή Ροδόπης με το ΠΑΣΟΚ
Η κομματική προπαγάνδα της Ν.Δ., σε πλήρη προεκλογική ανάπτυξη, νομίζει ότι μπορεί να ναρκοθετεί το δρόμο προς την αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ επιβάλλοντας μια μονοθεματική ατζέντα εστιασμένη στη διαχείριση δυσνόητων μακροοικονομικών μεγεθών. Ελπίζουν οι κυβερνώντες ότι έτσι θα κάνουν τους πολίτες προσωρινά να ξεχάσουν τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, την κομματοκρατία, τα σκάνδαλα, την υποχώρηση της ποιότητας ζωής και τον παραγκωνισμό του κοινωνικού κράτους. Να λησμονήσουν για ένα μήνα την οικογενειακή οικονομική τους δυσπραγία και την έλλειψη προοπτικής. Και το πιο συνηθισμένο κόλπο τους, με την αρωγή των φιλικών τους Μέσων Ενημέρωσης, είναι η εμμονή σε ερωτήματα του τύπου «πέστε μας συγκεκριμένες προτάσεις κύριοι του ΠΑΣΟΚ», «δεν αρκούν οι διαπιστώσεις» και το πιο θριαμβευτικό για αυτούς: «Πού θα βρείτε τα λεφτά»;
Επί παραδείγματι, ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών άρχισε να καταλογίζει ψεύδη σε μας, την αξιωματική αντιπολίτευση, επικεντρώνοντας στα χαμηλά έσοδα του Φόρου Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας (ΦΜΑΠ) που προτείνουμε (227 εκατ. ευρώ το 2007) εν συγκρίσει με το δικό τους ΕΤΑΚ που αποφέρει 300 εκατ. Ευρώ, μόνο από τα νομικά πρόσωπα. Καταγράφοντας την επιβολή ΕΤΑΚ σε επιχειρήσεις και Εκκλησία και την κατάργηση του φόρου κληρονομιάς, μας καλεί να απαντήσουμε πού θα βρούμε τα 800 εκατ. ευρώ που θα χαθούν όταν καταργήσουμε το ΕΤΑΚ.
Επισήμως έλαβε την δέουσα απάντηση: Θα τα βρούμε στη βελτιωμένη επαναφορά του προοδευτικού ΦΜΑΠ, καθώς θα φορολογείται η μεγάλη περιουσία και όχι οι μικροί ιδιοκτήτες, όπως συμβαίνει σήμερα, που ευνοείται η μεγάλη περιουσία με διάχυση του βάρους στους μικρούς ιδιοκτήτες. Το ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται ότι αν σε αυτά προστεθεί η ανάκτηση μέρους των απότομα συσσωρευμένων ανείσπρακτων φόρων (τουλάχιστον 31 δισ. ευρώ το 2007 από 13 δισ. ευρώ το 2003!), η καλή διαχείριση του δημόσιου χρέους για εξοικονόμηση μέχρι και 1 δισ. ευρώ ετησίως και επιπλέον 700 εκατ. ευρώ αν δανειστούμε με μικρότερες διαφορές επιτοκίων λόγω εμπιστοσύνης των αγορών, τότε είναι χειροπιαστή και απολύτως συγκεκριμένη η πρόταση (και η δέσμευση) ΠΑΣΟΚ.
Μέσα από τις παρακάτω γραμμές θα επιχειρήσω να καταθέσω τη δική μου άποψη, κάπως ευρύτερα. Ας ξεκινήσω με την παρατήρηση ότι αυτή η κουβέντα περί εξεύρεσης πόρων έχει δύο «μονομάχους διακυβέρνησης» με πολύ διαφορετική αξιοπιστία και επιδόσεις. Και αυτό είναι μέτρο σύγκρισης! Γιατί να μην κάνουμε αυτή τη δημόσια αντιπαράθεση ερωτώντας τους πολίτες αν πιστεύουν ότι είναι τυχαίο ότι η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας έπεσε στην 71η θέση από την 35η το 2003, κάτω από την Μποτσουάνα, την Κολομβία και το Καζακστάν; Αν δικαιούνται αυτοί που την έφεραν σε αυτή την κατάσταση, οι κύριοι της Ν.Δ. δηλαδή, να κατηγορούν για αναξιοπιστία διαχείρισης εμάς, το ΠΑΣΟΚ, που βάλαμε τη χώρα στην ΟΝΕ, κόντρα σε κάθε προγνωστικό, παλεύοντας μάλιστα μέσα σε ένα ελλειμματογόνο περιβάλλον διοργάνωσης των Ολυμπιακών του 2004;
Και να συνεχίσουμε στο προκείμενο των χρηματικών ροών του δημοσίου.
Η Ν.Δ. κατ’ αρχάς είναι διπλά εκτεθειμένη:
• Πρώτον από τη δική της αδυναμία να βρει τα 10 δις ευρώ που έταζε προεκλογικά το 2004 επικαλούμενη ανύπαρκτες διεθνείς μελέτες και, • Δεύτερον από την ανικανότητά της τα τελευταία χρόνια να συλλέξει στα κρατικά ταμεία τους έμμεσους φόρους που πληρώνουν μεν οι καταναλωτές αλλά δυστυχώς πηγαίνουν στις τσέπες επιτηδείων και ευνοουμένων. Αλλά βέβαια και να εισπράξει βεβαιωμένες οφειλές προς το δημόσιο (φοροαποφυγή – εισφοροδιαφυγή).
Η ΛΥΣΗ; Ας ξεκινήσουμε από την αποκατάσταση της σύλληψης της φορολογικής ύλης απλά στα επίπεδα του 2003!!! Πριν δηλαδή υπονομευθεί ο μηχανισμός συλλογής εσόδων από την κομματική διάβρωση, την αδιαφορία αλλά ίσως και τη σκοπιμότητα της ΝΔ. Και βέβαια μπορούμε και καλύτερα, αλλά τουλάχιστον ας κατακτήσουμε ΔΕΔΟΜΕΝΟΥΣ και ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ!
Μέχρι το 2003 λοιπόν, υπήρχε για πολλά χρόνια μία σχετική σταθερότητα στους πραγματικά συλλεγόμενους έμμεσους φόρους, που βρισκόταν κοντά στο 15% του ΑΕΠ.
Μοναδική εξαίρεση ήταν το 1989, όταν τα έσοδα έμμεσων φόρων εμφάνισαν δραματική κάμψη στο 12.8% του ΑΕΠ, μέσα στο κλίμα διάλυσης και ακυβερνησίας που ακολούθησε τις αλλεπάλληλες εκλογές του 1989.
Από την αρχή της διακυβέρνησης της Ν.Δ., το 2004, τα πραγματικά έσοδα που συλλέγονται από έμμεσους φόρους μειώθηκαν στο 13.7% του ΑΕΠ από το 15% που είχαν φθάσει το 2003, χωρίς να αλλάξει κάτι στους συντελεστές έμμεσης φορολογίας οπότε και θα έπρεπε το μερίδιο των αντίστοιχων εσόδων να είχε παραμείνει στα ίδια επίπεδα, αν βέβαια επικρατούσε η ίδια αποτελεσματικότητα στην φορολογική διοίκηση.
Η κατάρρευση ήταν ωστόσο ακόμα εμφανέστερη το 2005, όταν οι έμμεσοι φόροι έφτασαν μόλις στο 13.1% του ΑΕΠ, θυμίζοντας το φορολογικό κραχ του 1989.
Από τον Απρίλιο του 2005 ο ΦΠΑ που πληρώνει ο καταναλωτής αυξήθηκε κατά μία μονάδα και επίσης μπήκαν υψηλότεροι ειδικοί φόροι στο πετρέλαιο, τσιγάρα, κινητά, κ.λπ.
Ενδεικτικά οι απώλειες εσόδων από την φοροδιαφυγή σε ΦΠΑ που έχει εισπραχθεί από τους πολίτες κατά τις αγορές τους – και παρά την αύξηση του συντελεστή από 18% σε 19% – εκτιμάται μετά το 2005 σε 3-4 δις Ευρώ ετησίως! Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι με την επαναφορά μιας καλύτερης διοίκησης, το κράτος θα μπορούσε να έχει κάθε χρόνο στα ταμεία του πλέον του ~1,5% του ΑΕΠ, το οποίο σήμερα «εξαφανίζεται». Κυρίως στις τσέπες των επιτήδειων που παίρνουν το ΦΠΑ από τους καταναλωτές, αλλά δεν τον παραδίδουν -ως οφείλουν- στην πολιτεία. Εάν δηλαδή ο μηχανισμός είσπραξης λειτουργούσε αποτελεσματικά, θα έπρεπε να αυξηθούν τα συλλεγόμενα έσοδα έμμεσων φόρων περίπου κατά 1.5% του ΑΕΠ τα επόμενα χρόνια. Όμως, αντί για αυτό, οι πραγματικές εισπράξεις των έμμεσων φόρων κάθε χρόνο κατρακυλούν. Εν πολλοίς σε αυτό το γεγονός οφείλονταν ο πανικός μέτρων και ημίμετρων του θέρους του 2008 που ανακοινώνονταν και λαμβάνονταν πίσω και η εξ αυτού μετέπειτα αποπομπή Αλογοσκούφη.
Γενικότερα, σημειώνω ξανά ότι οι ανείσπρακτες οφειλές προς το δημόσιο τριπλασιάστηκαν και ξεπέρασαν έως το 2007, πολύ πριν την κρίση, τα 31 δις Ευρώ! Αν τα είχαμε αυτά τα λεφτά (και μεγάλο μέρος μπορούμε να το έχουμε εφεξής, απλά με ΚΑΛΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ!) τα πράγματα για τους μισθωτούς και όλη την αγορά θα ήταν πολύ διαφορετικά, ακόμα και εν μέσω κρίσης. Δυστυχώς πληρώνουμε τη χρόνια ανικανότητα των κυβερνώντων των οποίων η μακαριότητα του «αυτόματου πιλότου», οι υποχρεώσεις εξυπηρέτησης ημετέρων και οι ψευδαισθήσεις περί «θωρακισμένης» και «ισχυρής» οικονομίας έχουν τοποθετήσει την οικονομία στον πάγο της ύφεσης και τους πολίτες και τους επιχειρηματίες σε απόγνωση.
Απλώς λοιπόν και μόνο η επαναφορά της αποτελεσματικότητας των εισπρακτικών μηχανισμών στα προ της διάλυσής τους επίπεδα, θα δημιουργούσε (και μπορεί ακόμα να δημιουργήσει) μια «φορολογική δεξαμενή» ρουτίνας για τη χρηματοδότηση των προγραμμάτων εθνικής και περιφερειακής ανάπτυξης.
Στην παραπάνω απλή και πρακτική προσέγγιση, και εν αναμονή των πιο συγκεκριμένων εξαγγελιών επικαιροποίησης του κυβερνητικού μας προγράμματος από τον Γιώργο Παπανδρέου στη ΔΕΘ, μπορούμε ενδεικτικά να προσθέσουμε:
• Την προτεραιότητα που υποχρεωτικά θα δώσει το ΠΑΣΟΚ στη μείωση της πρόδηλης και πανθομολογούμενης σπατάλης του δημοσίου. Είναι πασιφανές ότι μόνο μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με ισχυρή λαϊκή εντολή μπορεί να πετύχει το στόχο αυτό λαμβάνοντας παράλληλα υπ’ όψιν ότι έχει επεξεργασμένες προτάσεις και δεσμεύσεις στο πρόγραμμά του.
• Το διαθέσιμο σε μια νέα (και ταυτόχρονα έμπειρη) κυβέρνηση εργαλείο της επαναδιαπραγμάτευσης με την Ε.Ε. βασικών πολιτικών για τη μεσοπρόθεσμη οικονομική πορεία της χώρας. Έτσι μπορούμε να κερδίσουμε πολύτιμους πόρους π.χ. ενδεχομένως με μια λογική εμπροσθοβαρή αύξηση του δανεισμού μας, παρά το υπέρογκο χρέος που κληρονομεί η Ν.Δ. Για να ανασάνει η χώρα και η οικονομία της. Για να χρηματοδοτηθούν με άνεση βιώσιμες αναπτυξιακές πολιτικές. Η συναίνεση και εγγύηση της Ε.Ε. για μια τέτοια εξέλιξη, που θα τονώσει την αγορά και τις δημόσιες επενδύσεις, μπορεί να δοθεί σε μια αξιόπιστη και ισχυρή κυβέρνηση, αν βέβαια προκύψει η σχετική ανάγκη.
Σταματώ για λόγους οικονομίας χώρου την προσέγγισή μου χωρίς να αγνοώ κι άλλες σημαντικές παραμέτρους της οικονομικής λειτουργίας, οι οποίες θα επιδρούσαν θετικά στην εξεύρεση πόρων (όπως η αναπτυξιακή ώθηση ενός μοντέλου πράσινης ανάπτυξης και τόνωσης της επιχειρηματικότητας, ένα πειστικό και δίκαιο νέο φορολογικό σύστημα, η βέλτιστη αξιοποίηση των διαθέσιμων πόρων ώστε να μειώνονται οι ανάγκες χρηματοδότησης των πολιτικών του δημοσίου κτλ.) Άλλωστε όταν μιλάμε για λεπτομερή και συγκεκριμένα οικονομικά προγράμματα, εννοούμε πολύ περισσότερα πράγματα από το πάγωμα μισθών και ημερομισθίων ή επί μέρους φορολογικές ρυθμίσεις. Η οικονομία είναι κάτι πολύ περισσότερο από τη λεπτομερή απαρίθμηση εντυπωσιακών μέτρων και την απόπειρα εφαρμογής τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου