Για την παγκόσμια κρίση, αλίμονο, σαφώς και δε φταίει η Κυβέρνηση, παρά την ιδεολογικά της ταύτιση με το κοινωνικό μοντέλο που την προκαλεί. Ποτέ όμως στη θητεία της δεν δημιούργησε τις προϋποθέσεις εκείνες που θα έκαναν την ελληνική οικονομία να αξιοποιήσει τις δυνατότητές της και να αναπτυχθεί σε γερές βάσεις. Μέσα στην απαισιόδοξη όμως αυτή κατάσταση της επιδείνωσης των όρων δανεισμού της χώρας νιώθουμε και λίγο τυχεροί: χάρη στην αποκάλυψη του σκανδάλου των δομημένων τα ασφαλιστικά ταμεία από το ΠΑΣΟΚ, πούλησαν «εγκαίρως» κι έτσι σήμερα το ενδεχόμενο της οικονομικής καταστροφής έχει κάπως περιοριστεί. Σκέφτεστε να μην το είχαμε αποκαλύψει ως ΠΑΣΟΚ;
Το ότι πολλοί νεοφιλελεύθεροι γίνονται πια όψιμοι κρατιστές δε σημαίνει ότι όλοι εμείς με μέτρο οπαδοί της δίκαιης ισορροπίας δημόσιου και ιδιωτικού, οι αντι-νεοφιλελεύθεροι, στεκόμαστε αμήχανοι σε μια παθητική στάση απέναντι στα δεινά που συσσώρευσε ο άπληστος και ανεξέλεγκτος νεοφιλελευθερισμός παγκοσμίως. Είμαστε εδώ για να υπερασπιστούμε την κοινή λογική, την ειλικρίνεια στα δημόσια οικονομικά, την ανάγκη θεμελίωσης μιας νέας αναπτυξιακής λογικής. Δυστυχώς, η ελληνική κυβέρνηση δεν εφαρμόζει ούτε τη διεθνή πρακτική της κεϊνσιανής λογικής για φοροαπαλλαγές και στήριξη σε συγκεκριμένους οικονομικούς κλάδους πέραν των τραπεζών. Δεν το επιτρέπει η ελεγκτική αδράνεια 5 ετών. Το κάνει πολύ δύσκολο η σπατάλη για εξυπηρέτηση ημετέρων, χωρίς καμιά ανταποδοτικότητα πέραν της χυδαίας ψηφοθηρίας. Είναι χαρακτηριστικά αναξιόπιστοι όσοι το 2004 ισχυρίζονταν κατηγορηματικά ότι θα εξοικονομούσαν 10 δις ετησίως προς όφελος του προϋπολογισμού. Αντί εξοικονόμησης είδαμε αύξηση 77% των κρατικών δαπανών από το 2003 έως σήμερα. Την πληρώνουνε όλοι αυτή την πολιτική των κάλπικων σχεδιασμών και της ασυνέπειας λόγων και έργων. Μια πολιτική «βλέποντας και κάνοντας» που αναζητεί εναγωνίως μαγικούς τρόπους για να ξεφορτωθεί τα απύθμενα ελλείμματα που μας έχουν παγιδεύσει. Ενδεικτικά, στην Υγεία, τα 5 δις € που χρωστούνται από τα νοσοκομεία δεν εμφανίζονται πουθενά στον Προϋπολογισμό. Ο ΟΑΕΕ για το 2009 θα χρειαστεί 750 εκ €. Πόσα προβλέπει ο Προϋπολογισμός για επιχορήγηση; Μόλις 320 εκ €! Να σας πώ και ακόμα ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα; Πόσα κόστισε το νέο λογότυπο της ΕΡΤ; 1,2 εκ ΕΥΡΩ! Ναι, τόσο έλαβε ο σχεδιαστής για το σηματάκι που κάπως άλλαξε τελευταία πάνω αριστερά στα τρία κανάλια της ΕΡΤ. Το λογότυπο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012, κόστισε για το Λονδίνο 600 χιλ ΕΥΡΩ! Τα μισά!
Ένα πράγμα που μας αγανακτεί αλλά δεν μας κάνει εντύπωση, αφού ζήσαμε για 5 χρόνια τη Ν.Δ., είναι το γεγονός ότι η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή, όπως στοιχειοθετείται ακόμη μία φορά με αυτόν τον Προϋπολογισμό, οδηγεί σε απαξίωση του κοινωνικού κράτους, αφού η εισηγητική έκθεση προβλέπει:
`• Μείωση των δαπανών για την παιδεία ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 3,09% (από 3,2% το 2005) και ασήμαντα κονδύλια για τον Πολιτισμό
• Υποχώρηση των δαπανών για την υγεία ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 2,5% περίπου (από 2,6% το 2005)
• Σημαντική υποχρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων (κατά 3,6 δις €) αφού δεν καλύπτονται οι θεσμοθετημένες υποχρεώσεις του δημοσίου προς τα ασφαλιστικά ταμεία.
• Προσχηματική στήριξη των ασθενέστερων, αφού για το Ταμείο κατά της Φτώχειας (Εθνικό Ταμείο Κοινωνικής Συνοχής) προβλέπονται μόλις 350 εκατ. Ευρώ τη στιγμή που δεν έχουν διατεθεί ως σήμερα ούτε τα μίζερα 100 εκ € του 2008
• Αυξήσεις που φτάνουν μόλις στα 20 ευρώ το μήνα για τις συντάξεις του ΟΓΑ (η περυσινή αύξηση του 2008 ήταν 52,5 ευρώ) και 15 ευρώ το μήνα για το ΕΚΑΣ (η περυσινή αύξηση του 2008 ήταν 35 ευρώ) αν και οι ανάγκες τους έχουν μεγαλώσει πολύ με κύρια ευθύνη της Κυβέρνησης της Ν.Δ.
• Αυξήσεις κάτω από τον πληθωρισμό για τους συνταξιούχους.
• Μονότονη επανάληψη της πολιτικής αυξήσεων σημαντικά μικρότερων από τον πληθωρισμό για τις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων
Μήπως όμως είναι αναπτυξιακός ο Προϋπολογισμός; Δεν φαίνεται αυτό πουθενά. Είναι πελώριο λάθος η περαιτέρω μείωση των πιστώσεων του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων. Επιδεινώνει την κρίση. Το εξαιρετικά χαμηλό ποσοστό 3,4% του ΑΕΠ που προβλέπεται στην εισηγητική έκθεση είναι αναιμικό. Πόσο μάλλον όταν διοχετεύεται κατά προτεραιότητα σε παραδοσιακής λογικής έργα. Δεν επιτρέπει τη βιώσιμη ανάπτυξη της χώρας. Δεν της επιτρέπει να οχυρωθεί απέναντι στην κρίση. Δεν της προσφέρει άνεση επιτάχυνσης της απορρόφησης των ευρωπαϊκών κονδυλίων αφού δυσχεραίνει την ελληνική συμμετοχή στα συγχρηματοδοτούμενα. Ο περιορισμός του ΠΔΕ στα χαμηλότερα επίπεδα της τελευταίας 12ετίας (μειωμένο κατά 37,2% σε σχέση με το 2004) και οι οφειλές του δημοσίου προς τις κατασκευαστικές επιχειρήσεις έχουν οδηγήσει πολλές από αυτές σε κατάρρευση ενώ πλήθος άλλων στον προθάλαμο της πτώχευσης λόγω υπερδανεισμού. Μόνο το ΥΠΕΧΩΔΕ τους οφείλει 3 δις €.
Σήμερα λοιπόν, που είναι ηλίου φαεινότερον ότι η οικονομία έχει ανάγκη από οξυγόνο, η κυβέρνηση αντί να το εξασφαλίσει της το στερεί. Το κρατά για το «σύστημα της Ν.Δ.», για το αδηφάγο κρατικό πελατειακό της μοντέλο. Για να κλείσει τις τρύπες της πολιτικής της. Εκκινεί όμως έτσι ένας φαύλος κύκλος με άγνωστη κατάληξη.
Δεν περίμενα ότι τόσο μεγάλο μέρος της κοινοβουλευτικής μου δραστηριότητας ως νέος βουλευτής της περιφέρειας θα αφορούσε την αδυναμία του κράτους να εξοφλήσει ανειλημμένες υποχρεώσεις του, σε επίπεδο χώρας αλλά και Νομού Ροδόπης. Δεν περίμενα ότι οι παρατηρήσεις μου στην περσινή μου ομιλία για τον προϋπολογισμό του 2008, και το πόσο ασταθής ήταν στις προβλέψεις του, θα επαληθευόταν τόσο πολύ. Τι να πρωτοθυμηθώ:
• Την επιδότηση κόστους εργασίας στις επιχειρήσεις του Νομού Ροδόπης η οποία καθυστερεί απαράδεκτα;
• Τις καθυστερήσεις εξόφλησης των συμβεβλημένων ιατρών με το δημόσιο;
• Τις καθυστερήσεις επιδότησης των επιχειρήσεων που κινητροδοτούνται από Αναπτυξιακό Νόμο στην ακριτική Θράκη;
• Την αδυναμία να παρασχεθούν επαρκείς υπηρεσίες υγείας στο Νομό Ροδόπης, με πρωταγωνιστή το Νοσοκομείο Κομοτηνής, επειδή δεν υπάρχουν πόροι για τις απαραίτητες προσλήψεις και τον εκσυγχρονισμό και επέκτασή του;
• Το τρίπτυχο «εξευτελιστικές τιμές – ανεξέλεγκτο κόστος παραγωγής – δυσβάστακτος δανεισμός» το οποίο αποτελεί «Τρίγωνο των Βερμούδων» για τους αγρότες και την ελληνική περιφέρεια;
Πώς μπορεί κανείς να εμπιστευθεί αυτόν τον νέο Προϋπολογισμό της εικονικής πραγματικότητας; Της πολιτικά και ταξικά μονομερούς φόρτισης με φορολογικά βάρη των ασθενέστερων; Με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι βασίζει την προσδοκία αυξημένων φορολογικών εσόδων στη φορολόγηση από το πρώτο ευρώ επιλεκτικά για τους εργαζόμενους με μπλοκάκι και τους μικρούς επιχειρηματίες και επαγγελματίες οικογενειάρχες. Με αυτό το απαράδεκτο κεφαλικό χαράτσι σε όσους κόλλησε συλλήβδην τη ρετσινιά του φοροφυγάδα. Αυτή η κυβέρνηση τελικά έχει ανεξάντλητες ιδέες όταν πρόκειται να αδειάσει τις τσέπες των πολιτών. Αλλά δεν έχει καμία απολύτως ενδιαφέρουσα ιδέα όταν πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες για την προστασία του εισοδήματός τους. Τίποτα να πει για μια ουσιαστική ανάπτυξη που να δημιουργήσει προϋποθέσεις ευημερίας και μιας δίκαιης μοιρασιάς της.
Η ανεργία που προβλέπει σχετικά «αισιόδοξα» στο 7,5%, είναι για κάθε εχέφρονα πολίτη υποεκτιμημένη, λόγω της μείωσης των δημόσιων επενδύσεων και του ρυθμού ανάπτυξης. Ο ΟΟΣΑ και η Ε.Ε.. στα αισιόδοξα σενάριά τους κάνουν λόγο για ποσοστά ανεργίας 8% και 9,2% αντίστοιχα. Αντιλαμβάνεται ο καθένας, πέραν του κοινωνικού προβλήματος, πόσο αρνητικό είναι ατυό αυτό σε μη προβλεφθείσες δαπάνες για επιδόματα ανεργίας αλλά και σε μειωμένα φορολογικά έσοδα.
Για το ρυθμό ανάπτυξης πάλι τι να υποθέσει κανείς; Ο Προϋπολογισμός μιλά για 2,7% τη στιγμή που μειώνονται οι δημόσιες επενδύσεις και είναι λίαν αμφίβολο αν οι επενδύσεις συνολικά αυξηθούν κατά 1,5% από μόλις 0,1% φέτος. Τη στιγμή μάλιστα που το κραχ της κατανάλωσης είναι ορατό αλλά και οι εξαγωγές μας αποκλείεται να αποφύγουν τη μείωση κατά 20% – 30%. Ο ΟΟΣΑ ενδεικτικά, στο αισιόδοξο σενάριό του, μιλά για ρυθμό ανάπτυξης 1,9% και πιθανότατα κάθε μέρα που περνά είναι σε θέση να τεκμηριώνει χειρότερες προβλέψεις.
Πέντε άγονα χρόνια κυβερνά τη χώρα η Ν.Δ.. Διέλυσε κάθε αξιόπιστο κρατικό μηχανισμό εσόδων. Απάλλαξε επισήμως, με νόμους, τους φοροφυγάδες και τους πλαστογράφους από τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην κοινωνία παραδίδοντας μαθήματα περιφρόνησης στις υποχρεώσεις των πολιτών απέναντι στη συλλογική μας έκφραση, το κράτος. Η φορολογική επιδρομή για να καλυφθούν τα ελλείμματα της πολιτικής της και ο πολιτικαντισμός της σοφιστείας «μα πώς αλλιώς να ισοσκελίσουμε τα έξοδα;» τον οποίο απευθύνει ξεδιάντροπα σε όσους την κριτικάρουν, θυμίζει τον εξυπνακισμό «σκότωσα τον πατέρα μου και έμεινα ορφανός». Έσπειρε φορολογική ασυδοσία και λαϊκισμό τόσα χρόνια και τώρα θερίζετε τις συνέπειες με υπεραισιόδοξες προβλέψεις εσόδων τις οποίες θα κληθούμε πολύ σύντομα να καλύψουμε όλοι μας.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία στους πολίτες ότι το τελευταίο πολιτικό «χαρτί» που παίζει και θα παίξει ακόμη εντονότερα στο μέλλον η κυβέρνηση είναι το άλλοθι της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Πρώτον, για να «κρύψει» τις ευθύνες της για την κακή κατάσταση της οικονομίας μας, και δεύτερον, για να εκμεταλλευθεί τον φόβο και τις ανασφάλειες που δημιουργεί η κρίση υπέρ της. Εμείς στο ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσουμε να συμφωνούμε με τους πολίτες και τους έγκυρους διεθνείς αναλυτές ότι η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση βρήκε τη χώρα ανοχύρωτη. Οι δήθεν υπερασπιστές της – η ελληνική Κυβέρνηση – σε όλους τους τομείς τα θαλάσσωσαν παρά τα παχιά προεκλογικά λόγια πριν το 2004. Αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων.
Ο ελληνικός προϋπολογισμός είχε εκτροχιασθεί πριν καν ξεσπάσει και κλιμακωθεί η διεθνής κρίση, η οποία ελάχιστα τον επηρέασε το 2008. Ο κ. Αλογοσκούφης υποχρεώθηκε το καλοκαίρι να πάρει τα γνωστά έκτακτα αντιδημοφιλή φορολογικά του μέτρα, όπως είχαμε προβλέψει από πέρυσι ότι θα κάνει, ακριβώς για να περιορίσει τον εκτροχιασμό του προϋπολογισμού. Με τον τρόπο αυτόν επέφερε πλήγμα στις προοπτικές ανάπτυξης, καθώς στέρησε από την οικονομία την απαραίτητη ρευστότητα. Εκτός από το κράτος, στα πρόθυρα χρεοκοπίας είναι και χιλιάδες επιχειρήσεις. Η επιδημία λουκέτων βρίσκεται προ των πυλών. Οι ακάλυπτες επιταγές αυξάνονται σε δυσθεώρητα επίπεδα. Ο δείκτης οικονομικού κλίματος όπως μετρήθηκε από το ΙΟΒΕ το Νοέμβριο βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο όλων των εποχών, στις 66,7 μονάδες από 72,9 μονάδες τον Οκτώβριο και 128 μονάδες το 2000. Ο δείκτης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την ανταγωνιστικότητα στη μεταποίηση, ο οποίος μετρά την υγεία του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας, είναι με διαφορά ο χειρότερος της Ευρώπης για την τελευταία 4ετία. Το εξωτερικό χρέος διευρύνεται και μάλιστα με δυσμενείς όρους, η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα κατρακυλούν χωρίς φρένα με το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών να επιμένει εκεί ψηλά που βρίσκεται. Εμείς στη Ροδόπη βέβαια δεν χρειαζόμαστε το δείκτη αυτό για να κατανοήσουμε το πρόβλημα. Μας το υπενθυμίζει καθημερινά η αγωνία των συμπολιτών μας που απολύονται κατά εκατοντάδες τα τελευταία τρία χρόνια από τις μεταποιητικές επιχειρήσεις του Νομού. Όλοι οι εργαζόμενοι πια είναι απελπισμένοι. Εξωθούνται σε μετανάστευση ή προσκόλληση σε κυβερνητικούς παράγοντες προσδοκώντας μια καλή μετάταξη ή προσωρινή σύμβαση με το δημόσιο. Με αντάλλαγμα την ψήφο.
Η πολιτική αλλαγή στη χώρα είναι απαραίτητη για να ανασάνει. Να επανακάμψει με δυναμισμό στη διεθνή σκηνή. Να διεκδικήσει καλύτερους όρους διαχείρισης των οικονομικών της προβλημάτων. Αυτή η Κυβέρνηση δεν μπορεί να σταθεί ούτε στην εκτέλεση και του προϋπολογισμού αυτού που βασίζεται σε σαθρές βάσεις, πόσο μάλλον σε περίπτωση που κληθεί να αντιμετωπίσει επιδείνωση των δεδομένων της ελληνικής οικονομίας, πράγμα που όπως φαίνεται δεν πρόκειται να αποφύγουμε. Η προβληματική πια ελληνική Οικονομία απαιτεί ακατάβλητη πολιτική βούληση, ρεαλιστικό και εμπνευσμένο σχεδιασμό, μεθοδική δράση και κοινωνική συναίνεση και εγρήγορση. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να τα εγγυηθεί αυτά τα ελάχιστα προαπαιτούμενα. Και να διασφαλίσει την ενότητα και την εμπιστοσύνη λαού και κυβέρνησης, πράγμα ανεκτίμητο σε δύσκολες στιγμές.
Πρωτεύον για να ανακάμψουμε και να αναπτυχθούμε είναι η σοβαρότητα. Μεσομακροπρόθεσμα είναι η αλλαγή μοντέλου ανάπτυξης και η εμπέδωση μιας αίσθησης κοινωνικής δικαιοσύνης. Για τη βραχυχρόνια περίοδο όμως ας ξεκινήσουμε την προσπάθεια τουλάχιστον με:
• Μείωση της σπατάλης περικόπτοντας τις περιττές και πολυτελείς δαπάνες του Δημοσίου, εξετάζοντας κωδικό προς κωδικό ενδελεχώς τις καταναλωτικές κρατικές δαπάνες
• Έξυπνα και δίκαια στοχευμένες δαπάνες με ανταποδοτικότητα, και κριτήριο τη συμβολή τους στην τόνωση ή όχι της πραγματικής οικονομίας, όπως οι ειδικές ρυθμίσεις και ενισχύσεις σε κλάδους ή περιοχές που πλήττονται ιδιαίτερα
• Μια πολιτική που δεν επιτρέπει στο κράτος να πυροδοτεί τον τιμάριθμο είτε ως τοκογλύφος είτε ως τυφλός φορομπήχτης
Η κυβερνητική κινδυνολογία για να φοβίσει τους πολίτες είναι ξεπερασμένη. ΚΑΚΟΣ ΛΥΚΟΣ δεν υπάρχει. Ο ψεύτης βοσκός πολύ γρήγορα ξεγυμνώνεται. Ο αυτοκράτορας είναι γυμνός και αυτό πλέον κανένα προπαγανδιστικό σύστημα δεν μπορεί να το κουκουλώσει. Τα κακώς εννοούμενα συμφέροντα έχουν εγκλωβίσει την Κυβέρνηση. Οι ευθύνες της στα πέντε χαμένα χρόνια που κυβερνά δεδομένες. Και θα τις πληρώσει.
